می خواهمت  زعشق چومعشوق یاررا

می خواهمت  کنارچنان سروآب را

می خوانمت  به شعروترانه بهرغرل

باتو  توان سروددوصدشعرناب را!!

می جویمت  میان هزاران گل قشنگ

درکوه ودشت ودامن وهرچشمه ساررا

می پویمت  که وسوسه ام میکنی به خود

پروانه ای که باز نمودی دوبال را

می سایمت  چومهربه پیشانی خودم

می بوسمت  محال نباشدخیال را

می بویمت چوخاک که باران زده به آن

بوی توزنده کندخاطرات را

می دوزمت  به مخمل چشم سیاه خود

شایدتورادوباره ببینم به خواب ها

می دانمت  که درتصورمن جاگرفته ای!!

درباورم تویی وندیدم سراب را!

می دارمت نگاه اگرچه توبسته ای

ازهرطرف بسوی منه خسته راه را

می پایمت زدورسرهرکوی وبرزنی

باآنکه سوی من تونکردی نگاه را..

می پرسمت که به چشم توکیستم؟

ازتوچه پرسشی ؟که ندادی جواب را...